Formy nauczania

Forma zabawowa

uczenie się w naturalny i spontaniczny sposób,
naturalna forma ekspresji zawodników, oparta na „zdrowej” rywalizacji,
przestrzeganie reguł, zaangażowanie emocjonalne, fair play sprzyja realizacji określonych celów treningowych,
trener określa reguły zabawy, pilnuje ich przestrzegania i ogłasza rezultat zabawy
dobra na każdym etapie współzawodnictwa, [ZALETA]
dobra jako poprawa relacji interpersonalnych w zespole, [ZALETA]

brak przeciwnika,
z góry narzucony sposób rozwiązania (brak czynnika decyzyjnego),
zazwyczaj naśladowanie wzorca nakreślonego przez trenera, który określa sposób wykonania lub rozwiązania.
kształtowanie wzorców ruchowych,
powtarzanie prostych elementów technicznych,
proste elementy taktyczne (np. ścieżki poruszania się zawodników bez piłki).
możliwość uzyskania dużej liczby powtórzeń, (+)
możliwość zarządzania intensywnością ćwiczeń, (+)
zawodnik nie podejmuje decyzji (decyzje trenera), (-)
brak odzwierciedlenia sytuacji boiskowych (brak przeciwnika warunkującego podejmowanie decyzji w czasie gry). (-)

brak (aktywnego, dążącego do odbioru piłki) przeciwnika,
podjęcie decyzji (sposób wykonania, na podstawie zebranych informacji),
trener określa cel ćwiczenia, zawodnicy sami decydują o sposobie wykonania,
pojawiają się różne zmienne, względem których zawodnik musi wybrać odpowiednie rozwiązanie,
może występować zawodnik, który przeszkadza (utrudnia sposób wykonania).
nauczanie działań techniczno-taktycznych,
kształtowanie mechanizmów poznawczo-decyzyjnych,
„automatyzmy boiskowe”.
możliwość uzyskania dużej liczby powtórzeń, (+)
rozwijanie mechanizmów poznawczych (skanowanie przestrzeni). (+)
brak odzwierciedlenia sytuacji meczowych – przeciwnik (nieaktywny, niedążący do odbioru piłki). (-)

deficyt czasu,
zazwyczaj na jedną bramkę,
najczęściej niska złożoność (1×1, 2×1, 2×2, 3×2, 3×3, 4×3, 4×4),
drużyna w fazie atakowania, często znajduje się w uprzywilejowanej sytuacji (np. przewadze liczebnej),
drużyna w fazie bronienia po obiorze piłki ma jasno określone zadania, np. strzał do małych bramek, wprowadzenie do określonej strefy.
jako symulacja ataku szybkiego,
wykorzystanie chwilowej przewagi (liczebnej, jakościowej, pozycyjnej, motorycznej),
proste elementy taktyczne (np. ścieżki poruszania się zawodników bez piłki),
akcent na szybkość podejmowanych decyzji.
kontekst (realne sytuacje meczowe), (+)
możliwość częstego powtarzania wybranej sytuacji z gry, (+)
duże oddziaływanie na zawodnika (możliwość odkrywania skutecznych działań), (+)
konieczność podejmowania szybkich decyzji (działania zawodników w deficycie czasu), (+)
częsta finalizacja, (+)
intensywność (duża dynamika działań). (+)
przerywany charakter akcji (brak ciągłości w grze), (-)
broniący po odbiorze piłki nie zawsze mogą skorzystać ze wszystkich możliwych rozwiązań, (-)
akcentowana (uprzywilejowana) jest zazwyczaj tylko jedna drużyna (np. w fazie atakowania). (-)

odzwierciedlenie meczu na różnym poziomie złożoności: (od 1×1 do 11×11),
naturalne występowanie wszystkich faz gry,
możliwość gry w równowadze lub przewadze liczebnej,
możliwość wprowadzania ograniczeń (dla zawodników, przestrzeni, czasu) w celu realizacji w większym stopniu założeń gry.
najbardziej efektywna forma nauczania,
w sposób naturalny występują wszystkie fazy gry,
nauczanie wszystkich działań techniczno-taktycznych,
najlepsza adaptacja do meczu mistrzowskiego (realne środowisko),
aspekt motoryczny, podobny do meczu mistrzowskiego.
kontekst (realne sytuacje meczowe), (+)
forma najbardziej lubiana przez zawodników, (+)
„grasz, jak trenujesz” – przeniesienie wiedzy i umiejętności na mecz (podobne zachowania), (+)
bezpośrednie przygotowanie zawodników do meczu (budowanie automatyzmów boiskowych). (+)
nie wszystkie aspekty można w większym stopniu zaakcentować w formach gier (np. uderzenie piłki głową, dośrodkowania), (-)
zróżnicowany charakter motoryczny, w zależności od poziomu zawodników, (-)
zawodnicy mogą nie doświadczyć wybranych, kluczowych dla trenera sytuacji. (-)